1915 թվականի ցեղասպանությունից անցավ 107 տարի: Հայ ազգի պահանջատիրությունը, սակայն, ձևավորվեց 1988-ից 1994 թվականներին. կարողացանք ազատագրել Արցախը, ապահովել հայության անվտանգությունը, իր տանը ապրելու կարողություն: Սա լավագույն պահանջատիրական քայլերից էր: Այնուամենայիվ, շատ բաներ ևս կարելի էր անել, ինչը այդպես էլ չարվեց: Հարցը մնաց 94 թվականի հաղթանակի կետում: Անկախ ձեռքբերումներից, հետագայում խոսակցությունները շարունակեցին պտտվել տարածքներ կարգավիճակի դիմաց ասույթի շուրջ: Ցեղասպանության ճանաչումը պետք է ինքնանպատակ չլինի: Այն աշխարհի համար մինչ օրս Թուրքիային ճնշելու գործիքներից է: Պետք է կարողանանք այն մեզ էլ ծառայեցնել:
Շաբաթվա ամփոփումը՝ քաղաքագետ Ալեքսանդր Քանանյանի հետ: