Իմ հայրական տնից քիչ այն կողմ Շառլ Ազնավուրի հայրական տունն է, մի քիչ այն կողմ էլ Լուսինե Զաքարյանի տունը: Արթուր Մեսչյան, Մանանդյան, Մալխասյանց, Սուրենյանց, Կոջոյան, Խաչվանքյան…. այսպես անընդհատ կարելի է թվել:
Հանճարածին այդ հայաշունչ փոքրիկ քաղաքում՝ Ախլցխայում, Խորհրդային հասարակարգը այնպես էր «վրաերթի» ենթարկել հասարակությունը, որ քաղաքում մենք երևի միակ ընտանիքն էինք, որտեղ տան մեծին «հայրիկ»-ով էին դիմում: Դա օտար իշխանության ներքո սեփական նկարագիրը պահելու ձև էր: Հայրս քաղաքում դարձավ այդպիսի կերպար՝ խորհրդավոր, ազգային:
Այդ պատճառով քանի կռիվ անցա…. քանի քամահրանք ու քմծիծաղ:
Լուսահոգի ընկերոջս՝ Սամվել Կարապետյանի հետ գնացինք Ախլցխա: Երեք օր ու գիշեր չափագրում էինք եկեղեցիները՝ գիշերները վայելելով հորս ընկերակցությունը: Երբ պատրաստվում էինք դուրս գալ ասաց…. «Գագիկ մի րոպե հետ արի»: Մեր զրույցի առաջին նախադասությունը 15 տարի սղոցում է ականջս ու հոգիս: Նա աչքերը բարձրացրեց ու ասաց՝ ես որոշել եմ մեռնել:
Գագիկ Գինոսյանը իր այս հաղորդումը նվիրել է իր հոր` Մարտիրոս Գինոսյանի հիշատակին:
