Պետականությանը վերաբերող հարցերում մեզ մոտ առավելապես հույզն է գերակայել, բանականությունը սովորաբար լռել է: Եղել են դեպքեր, երբ առանձին վերցված առաջնորդի պարագայում արագ հաղթահարել ենք այդ մոտեցումը, բայց շուտով կրկին հետ ենք գնացել: Օրինակ՝ Կոմիտասն ու Նժդեհն իրենց անձնական կյանքն այնպես ապրեցին, ասես մի ամբողջ ազգի կյանք անցավ: Այս քաղաքակրթական «պայթյունները» տեղի են ունեցել ոչ թե հանրային, այլ անհատական մակարդակում:
Միգուցե մեզ ստիպե՞լ են մոռանալ այն քաղաքակրթական առաքելությունը, որ ժամանակին ունեցել ենք ու հիմա ստիպված ենք զրոյից սկսել:
Կարող է այդ ճանապարհին հոգնե՞լ ենք միմյանից և այդ պատճառով էլ անհատական մակարդակում շատ ավելի արդյունավետ ենք….
Այս հարցերն են բարձրացնում իրավաբան Տարոն Սիմոնյանը և մշակութաբան Գագիկ Գինոսյանը:
